1 Αυγ 2013

RIP βραδυνή

Εντάξει, το ήξερα. Μου το είχαν πει. Η μηχανική υποστήριξη θα σταμάταγε μέσα στο καλοκαίρι. Η απόφαση ήταν ειλημμένη από τον «εκδότη». Η καθημερινή Βραδυνή θα έβαζε λουκέτο. Είναι άλλο όμως να ξέρεις ότι θα συμβεί κι άλλο να διαβάζεις το «αντίο» από τα παιδιά που ήταν η ψυχή  και το σώμα  αυτής της εφημερίδας και δεν την πρόδωσαν λεπτό μέχρι την τελευταία ημέρα.

Μπήκα για μια γρήγορη μεσημεριανή «βόλτα» στο fb και έπεσα πάνω στα αποχαιρετιστήρια σημειώματα του Χάρη και του Μιχάλη. Δάκρυσα γαμώτο.  Εφημεριδάδες  από τους λίγους και οι δύο. Πολυγραφότατοι και – αν και γαύροι – με αντικειμενική άποψη και πολιτική παιδεία. Από τους «μαλάκες» της πιάτσας. Ούτε αλήτες, ούτε ρουφιάνοι. Μόνο δημοσιογράφοι. Από αυτούς τους ανθρώπους που ακόμα και τη δουλειά τους τη χάνουν με την ίδια αξιοπρέπεια με την οποία την υπηρετούσαν. 

Ούτε γαμοσταυρίδια –απόλυτα δικαιολογημένα – για τον «εκδότη» και την «κυρία», ούτε επιθέσεις σε όσους φύλαξαν τον πισινό τους, ούτε μπηχτές για τους αυλοκόλακες. Μόνο ευχαριστίες για τους συναδέλφους και αναμνήσεις από τα χρόνια που πέρασαν μαζί.

«Έναν κόμπο στον λαιμό τον νιώθω αυτήν την ώρα που έχω στο απέναντι γραφείο το Μιχάλη και δίπλα την Αλέκα στον καθιερωμένο καθημερινό μεσημεριανό μας καφέ που ξέρω ότι δεν θα τον ξαναπιούμε σε αυτά τα γραφεία αλλά δεν θα τον αφήσω να βγει έξω. Θα το διασκεδάσω όπως κάνουν τα αδέλφια όταν κάποιο από αυτά ανοίγει τα φτερά του και ανοίγει το δικό του σπίτι» γράφει ο Χάρης. Τί μπορείς να αντιτάξεις απέναντι σ αυτό και να μην είναι μια σκέτη μιζέρια;

Ρωτούσα πριν λίγες μέρες τον Βασίλη γιατί δουλεύει –απλήρωτες- κυριακάτικες βάρδιες αφού του έχει κοινοποιηθεί ήδη η απόλυση (με 4μηνη προειδοποίηση) και η απάντησή του με έκανε να ντραπώ βαθειά: «Γιατί αν δε δουλέψουμε Κυριακές εμείς οι υπό απόλυση, οι άλλοι που δεν έχουν ακόμα απολυθεί δε θα πάρουν ποτέ ρεπό» μου απάντησε. Αποστομωτικό από έναν άνθρωπο που σε λίγες ημέρες θα πήγαινε στο παιδί του άνεργος με μια κουτσουρεμένη αποζημίωση διότι είχε να κάνει και με τσίπη «εκδότη».

Και δεν ήταν ο μόνος. Όλοι έτσι έκαναν, ακόμα κι αυτοί που... πρόλαβαν και απολύθηκαν νωρίς... Όλοι έβαζαν πλάτη εκτός από τον εκδότη.

Όχι, δεν ήταν όλα ρόδινα στη Βραδυνή. Και κωλοπαιδισμοί υπήρχαν και άγριοι λουφαδόροι και χαζοί βυζαντινισμοί και «παρεούλες» και απ όλα τα καλά που μια εφημερίδα που σέβεται τον εαυτό της πρέπει να έχει. Η «βασική ομάδα» όμως, ο κορμός της εφημερίδας, ήταν από παιδιά που μπορούσες να βασιστείς επάνω τους και να σε βγάλουν ασπροπρόσωπο.

Δεν θα κάνω «προσκλητήριο νεκρών» γιατί σίγουρα κάποιους θα ξεχάσω, αλλά αν σήμερα μου ζήταγε κάποιος (τρελός) να του στήσω μια εφημερίδα, πρώτα αυτούς -ξέρετε όλοι σας ποιοι είστε- τους ακάματους εργάτες θα είχα στο μυαλό μου . 


Σας ευχαριστώ όλους για τα ωραία χρόνια, τις καλές και κακές στιγμές που περάσαμε και ζητώ συγγνώμη γιατί δεν προσπάθησα περισσότερο.